Deze week spreken we met Tayfun Balçik , projectcoördinator bij The Hague Peace Projects, lid van de Nieuw Amsterdam Raad en programmamaker van Toerkoes in Nieuw-West in New Metropolis. Na drie jaar wil hij het niet alleen meer hebben over gevoelige onderwerpen binnen de Turkse gemeenschap, maar wil hij met Toerkoes in Nieuw-West ook de wat relaxtere programma’s maken over Turks-zijn in Nieuw-West. Dinsdag 26 maart is alweer de vierde editie waarbij het niet alleen gaat over de Turkse-, maar ook de Marokkaanse gemeenschap.
Hi Tayfun, Wie ben je en wat doe je?
Hi! Ik ben een 34 jarige historicus, geboren in Amsterdam-West en momenteel wonende in Nieuw-West. Ik probeer door middel van dialoog verschillende groepen met elkaar in contact te brengen. Omdat in Nederland vooral mensen met een Nederlandse achtergrond de discussie over groepen voeren met een niet-westerse achtergrond, ben ik vanaf 2015 actief bij The Hague Peace Projects: een vredesorganisatie die gesprekken organiseert en faciliteert tussen diasporagroepen uit conflictgebieden. Op die manier willen we het eigenaarschap bij de dialogen terughalen.
Wat inspireert je om Toerkoes in Nieuw-West te organiseren?
‘Toerkoes in Nieuw-West’ is als initiatief niet te begrijpen, zonder de zomer van 2015 erbij te halen en wat we sindsdien hebben gedaan met The Hague Peace Projects. Toen laaide het conflict tussen de Koerdische PKK en de Turkse staat weer op na een mislukt vredesproces van twee jaar. The Hague Peace Projects heeft zich toen sterk gemaakt om gesprekken te organiseren tussen groepen die elkaar in het dagelijks leven niet zo vaak tegenkomen. Maar wel vaak een negatieve rol vervullen als ‘de vijand’ of ‘landverraders’ in monologen. Dan heb je het over Turken en Koerden, Hutu’s en Tutsi’s en andere groepen uit conflictgebieden. Na drie jaar ‘ongemakkelijke ontmoetingen’, heb ik bij de deelnemers en mezelf gemerkt dat het op een gegeven moment ook gaat irriteren als het alleen maar over zulke gevoelige zaken gaat. We moeten op een andere manier leren praten over de Turkse gemeenschap, dacht ik. Het programma ‘Toerkoes in Nieuw-West’ zie ik als een gezamenlijke oefening om op een relaxte en positieve manier het over Turkse Nederlanders te hebben. Zo gingen de drie programma’s hiervoor over vakantieverhalen, Turkse eenzaamheid en bestond een programma uit een workshop ‘cig kofte maken’. Het eerste programma verliep aan het eind niet helemaal zo relaxt en ontstond er toch een rauwe discussie. De twee laatste keren was de sfeer een stuk meer ontspannend en was ‘De gewone Turk’ ook meer in the picture. Het gaat met vallen en opstaan.
Voor welke uitdagingen sta je?
De grootste uitdaging is de participatie van de Turkse gemeenschap. Het is voor veel mensen nog een hele opgave om in het openbaar te praten. Dat probleem had ik zelf ook. Een vraag stellen, je mening uiten, daar werd ik onzeker van. Door de jaren heen heb ik dit steeds meer onder de knie gekregen. Mensen praten volgens mij om twee redenen niet. 1. We leven in geïsoleerde groepen. Het contact met andere groepen is gering en daardoor is het lastig om je mening te uiten, want je kent elkaar nog niet. 2. Ook is het iets cultureels. In de Turkse cultuur spreekt de vader en luistert de rest. Communicatie ontbreekt. Participatie van jongeren is een andere uitdaging. Ik ben niet meer de jongste, maar hoe kunnen we ervoor zorgen dat de 22-jarigers zich op hun gemak voelen om te komen? Misschien moeten we Game of Thrones-avonden en gesprekken organiseren. Ha!
Hoe verander jij de wereld?
Ik kom zelf uit een geïsoleerde gemeenschap en ik probeer ook m’n familie en vrienden te betrekken bij wat ik doe. Ik ga naar plekken waar niet elke Turkse-Nederlander heengaat. Zo heb ik contact met mensen die zich sympathiseren met de Koerdische of de Armeense gemeenschap. Belangrijk is dat je uit je bubbel treedt en met de zogenaamde ‘ander’ in contact komt. Zo wil ik ook vaker met PVV’ers en FvD’ers praten. Iedereen heeft een bepaald perspectief. Contact is belangrijk om dingen niet te laten escaleren. Zoals de wereld groter is dan alleen maar Turken en Turkije, zo hoeft je leven ook niet alleen maar wit te zijn. Maar het vergt wel een inspanning om die wereld te kennen.
Wat verwacht jij van het programma?
Een heleboel Turken en Marokkanen! Nee, iedereen is welkom. Maar we gaan het wel over ‘Turken en Marokkanen’ hebben. Een combinatie die je vaak tegenkomt in overheidsstukken, in de media, maar ook misschien in je eigen wereld. Ik vind het interessant om het daarover te hebben. Ook de luchtigere dingen, bijvoorbeeld onderlinge grappen tussen Turken en Marokkanen. En ja, we gaan ook Turks en Marokkaans eten. Heerlijk!
