Door de coronacrisis zitten de verpleeghuizen op slot, is de dagbesteding dicht en ontvangen speciale woongroepen geen bezoek meer. Ook kan niet alle thuiszorg en psychische zorg doorgaan. Dit heeft grote gevolgen voor de mensen die hiervan afhankelijk zijn: dagritme, sociaal contact en zingeving vallen weg. Tegelijkertijd moeten bestuurders, zorgprofessionals en mantelzorgers steeds afwegen, welke hulp ze wel of niet meer aan kunnen bieden om niemand’s gezondheid in gevaar te brengen. Hoe zorgen we ervoor dat mensen buiten het ziekenhuis ook nu de zorg blijven krijgen die ze nodig hebben en niet vereenzamen? Tegen welke uitdagingen lopen zorgprofessionals en bestuurders aan? En wat betekent het wegvallen van de zorg aan huis op de lange termijn?
